آموزش بالینی معمولاً سنگ بنای آموزش پرستاری  است و دانشجویان پرستاری در محیط‌های بالینی مختلف آن را تقویت می‌کنند (Lin و همکاران، 2024). آموزش بالینی، فرصتی فراهم می‌آورد تا دانش نظری دانشجویان، در محیط‌های واقعی و در جهت مراقبت از بیمار به کار گرفته شوند (Wu، 2025).  پرسنل پرستاري به دليل موقعيت خاصشان در محيط باليني، عامل با ارزشي براي تجربه يادگيري دانشجويان محسوب ميشوند. در واقع، پرستاران شاغل در محیط‌های درمانی، نقش کلیدی در هدایت، آموزش و شکل‌دهی مهارت‌های حرفه‌ای دانشجویان پرستاری ایفا می‌کنند(Wu، 2025). به همین دلیل، نبود همکاری مؤثر آنان می‌تواند کیفیت آموزش بالینی را تحت تأثیر قرار دهد. عوامل متعددی از جمله بار کاری زیاد، نبود آموزش‌های تخصصی برای راهنمایی علمی، و کمبود انگیزه‌های حرفه‌ای ممکن است مانع از مشارکت فعال پرستاران و همکاری و تعامل میان پرستارن شاغل و دانشجویان شود ( Lin و همکاران، 2024).  در مطالعه Tadesse و همکاران (2024)، همکاری نامناسب کارکنان با دانشجویان و عدم هماهنگی بیمارستان‌ها با برنامه‌های آموزشی به عنوان موانع آموزشی مطرح شده‌اند. مطالعه مشابهی توسط  Peyman و همکاران (2011) با هدف ارزیابی دیدگاه دانشجویان پرستاری و مامایی علوم پزشکی در خصوص وضعیت آموزش بالینی انجام شد که نشان داد تنها 23 درصد دانشجویان بیان کردند کارکنان بخش همکاری لازم را با دانشجو دارند.

باوجود اینکه پرستاران نقش مهمی در آموزش بالینی دانشجویان دارند، برخی از آنها نه تنها مشارکت در امر آموزش دانشجویان را جزئی از وظایف خود نمی‌دانند، بلکه گاهی اوقات همکاری لازم جهت آموزش دانشجویان پرستاری ندارند و از نظر در اختیار قرار دادن برخی تسهیلات و امکانات لازم یا مشارکت در مراقبت از بیمار و انتقال تجارب خود به دانشجو تمایلی نشان نمی‌دهند

ه-ادبیات و سوابق مربوطه

Folkvord  و همکاران (2023) به بررسی عوامل مؤثر بر بهبود تجربه یادگیری و افزایش خودکارآمدی دانشجویان مامایی در دوره‌های کارآموزی پرداختند. نتایج نشان داد که رابطه حمایتی و مثبت با مربی بالینی و وجود فرهنگ یادگیری مناسب، از عوامل کلیدی در پیشرفت یادگیری و تقویت اعتماد به نفس دانشجویان است. این عوامل زمینه‌ساز توسعه خودکارآمدی دانشجویان مامایی شده و به آن‌ها کمک می‌کند تا چالش‌های محیط بالینی را بهتر مدیریت کنند.