دانلود مقاله ترجمه شده معماری سبز: یک مفهوم پایداری

مقاله انگلیسی

فهرست مطالب مقاله ترجمه شده معماری سبز: یک مفهوم پایداری

1. مقدمه
2.  معماری سبز
3. معماری سبز و طراحی سبز
4. روش پژوهش
5.  ملاحظات مرتبط با ساختمان سبز
6. اصول طراحی ساختمان پایدار
7.   سیستم‌های آب
8. ساختمان طبیعی
9. طراحی منفعل خورشیدی
10. مصالح ساختمانی سبز
11.   معماری زنده
12.    بام‌های سبز
13.    دیوارهای سبز
14. مزایای ساختمان سبز
15. مطالعه موردی
16. دانش بومی محلی (IK)
17. پیشهاد نمونه اولیه خانه سازی
18. نتیجه گیری

 چکیده مقاله

در سال‌های اخیر، مفهوم پایداری به موضوع موردعلاقه مشترک رشته‌های متعددی تبدیل شده است. دلیل این محبوبیت اجرای توسعه پایدار است. مفهوم معماری سبز که به «توسعه پایدار» یا «ساختمان سبز» نیز معروف است، نظریه، علم و سبک ساختمان‌هایی است که براساس اصول سازگار با محیط زیست طراحی و ساخته می‌شوند. معماری سبز تلاش دارد تا تعداد منابعی که در ساخت، بهره برداری و اداره ساختمان مصرف می‌شود به حداقل رساند و نیز آسیبی که به واسطه انتشار، آلودگی و اتلاف اجزای ساختمان به محیط زیست وارد می‌شود محدود سازد.

جهت طراحی، ساخت، راه اندازی و حفظ انرژی ساختمان، آب و مصالح جدید استفاده می‌شوند و در کنار این مقادیری از ضایعاتی که اثرات منفی بر سلامتی و محیط زیست دارند تولید می‌شوند. برای محدود کردن این اثرات و طراحی ساختمان‌هایی سالم از حیث زیست محیطی و با منابع کارآمد لازم است که مفهوم «سیستم‌های ساختمانی سبز» معرفی، شفاف سازی و درک شده و به آن عمل شود.

هدف این مقاله تأکید روی این مسائل دشوار و پیچیده پایداری است که تقریباً تمامی جوانب زندگی بشر را دربرمی گیرند.

کلیدواژه‌ها: سیستم‌های ساختمانی سبز، ساختمان‌های پایدار، ساختمان‌های طبیعی، ساختمان‌های زنده، منابع تجدیدپذیر، طراحی اکولوژیکی، معماری دوستار محیط زیست، معماری دوستار زمین، معماری زیست محیطی، معماری طبیعی

نتیجه گیری

• اصول معماری سبز عبارت‌اند از: قابلیت‌های آب و مدیریت آنها؛ طراحی ساختمان طبیعی، طراحی منفعل خورشیدی؛ مصالح ساختمانی سبز؛ معماری زنده. این اصول به شیوه‌ای پایدار بکار می‌روند تا ساختمانی دوستار محیط زیست حاصل شود.
• هر معماری می‌تواند کل فرآیند ساخت را با مشخص کردن مصالحی که دی اکسید کربن کمی منتشر می‌کنند تغییر دهد.
• استانداردهای ساختمان سبز تقریباً برای هر نوع ساختمانی در جهان فراهم‌اند و این استانداردها به خوبی ایجاد شده و بطور منظم به روز می‌شوند. این استانداردها کلیه فازهای چرخه عمر یک ساختمان از طراحی تا تخریب را پوشش می‌دهند.
• ساختمان‌هایی که مطابق استانداردهای پایداری طراحی شده‌اند باید مطابق همین استانداردها اداره و نگهداری شوند.

• می‌توان ساختمان‌هایی که پیش از اجرایی کردن این استانداردهای پایداری ساخته شده‌اند نیز ارتقا داد تا استانداردهایی که پس از این اجرایی شدند تأمین نمایند.

• ساختمان‌های سبز باید تعدادی از مؤلفه‌های عادی را داشته باشند: این مؤلفه‌ها شامل تمرکز بر بازدهی انرژی و در برخی موارد انرژی تجدیدپذیر، مصرف کارآمد آب، بهره گیری از مصالح و مشخصات ساختمانی مطلوب محیط زیست؛ به حداقل رساندن ضایعات و مواد شیمیایی سمی که در ساخت و عملیات ساختمانی تولید می‌شوند؛ کیفیت خوب هوای داخلی و توجه به رشد اصطلاحاً «هوشمند» و توسعه پایدار هستند.
• معماری سبز مزایای زیست محیطی، اجتماعی و اقتصادی را به همراه دارد. از حیث زیست محیطی، معماری سبز به کاهش آلودگی، حفاظت از منابع طبیعی و جلوگیری از تخریب محیط زیست کمک می‌کند. از حیث اقتصادی، سبب کاهش هزینه‌هایی می‌شود که متصدیان ساختمان باید صرف آب و انرژی کنند و نیز قابلیت تولید آنها را با استفاده از تجهیزات بهبود می‌بخشد. افزون براینها، از حیث اجتماعی، ساختمان‌های سبز ساختمان‌های زیبایی بوده و تنها تغییرشکل اندکی در زیرساخت داخلی ایجاد می‌کنند.
• مصالح ساختمانی سنتی جهت تأمین استانداردهایی که آئین نامه برای سلامت و ایمنی در ساختمان‌های معاصر الزام کرده است تطبیق داده می شوند. نه تنها این مصالح مقرون بصرفه و سازگار با محیط زیست هستند، بلکه زمانی که بدرستی مصرف شوند، این جایگزین‌های طبیعی با مقاومت و دوام بسیاری از مصالح اصلی ساختمانی تطبیق پیدا می کنند.
• فناوری‌های جدید ساخت و به طور خاص اتوماسیون ICT و مصالح جدید، همواره به منظور بهتر کردن فرآیند ساخت پایدار با هدف کاهش اثر ساختمان بر محیط پیرامونی با بهره گیری کارآمدتر از منابع (مانند انرژی، آب)؛ ارتقا و حفظ سلامت و رفاه ساکنین و کاهش اثرات منفی مرسوم می‌شوند.